| O knjizi "Krv male Azije" |
|
 Knjiga Krv Male Azije je treća knjiga Diogenisa D. Valavanidisa, objavljena 2007. godine. Ova knjiga napisana je u žanru istorijskog romana, jer na romansiran način govori o dve istorijski tesno povezane sudbine. U prvom delu knjige (Istina i trajanje) reč je o istorijskoj sudbini porodice Valavanidis, čije je poreklo sa prostora Male Azije, od početka devetnaestog veka, preko maloazijske katastrofe (1922), do pred kraj dvadesetog veka. U drugom delu knjige (Istorija Male Azije) reč je o istorijskoj sudbini grčkog stanovništva sa teritorije Male Azije i o Vaseljenskoj patrijaršiji, koja na toj teritoriji postoji više od petnaest vekova, najpre kao centar Novog Rima (Vizantije), a onda i kao svetionik Istočne hrišćanske crkve. Suštinski, knjiga Krv Male Azije je knjiga o stvaranju grčke dijaspore, gde čitalac uviđa da je najveći razlog njenog nastanka u tako velikom broju, zapravo jedan od najvećih genocida u istoriji čovečanstva (koji se odigrao nad grčkim narodom u Maloj Aziji) pa je, kao takva, pre svega namenjena njenim potomcima, u cilju jačanja tradicije i identiteta grčke nacije. Osnovna poruka koju knjiga nosi je da se taj cilj može ostvariti negovanjem grčkog jezika, vere i kulturnog nasleđa. Kako navodi recenzent književnik Milovan Vitezović, knjiga prestavlja „veoma potresno i dobro argumentovano svedočenje o progonu Grka iz Male Azije i njihovom progonu sa svojih antičkih teritorija i to ne tako davno, već na početku dvadesetog veka, neposredno po kraju šestovekovne Otomanske imperije. Ovaj progon najvećih brutalnosti i progon prevelikih razmera ostao je, s izuzetkom savremene istorije Grčke, skoro nepoznat svetskoj i evropskoj istoriji, na njenu sramotu, skrajnut bez posebne pažnje i osvetljenja. I to je jedan od razloga da ova knjiga bude posebno zapažena. A glavni razlog je njena katarzičnost i prilika za iskupljenje istorijske savesti zbog sklonosti površnosti i zaboravu. Nad ovim stranicama shvatićemo koliko je savremeno čovečanstsvo razistoričeno i sklono kratkom pamćenju da nam izmiču iz njega i događaji kojima smo, takoreći, bili skoro savremenici.“
I u prvom i u drugom delu knjiga je prepuna događaja koji su malo poznati opštoj istoriji, jer su dugo čuvani u srcima pojedinaca i u njihovoj emotivnoj dokumentaciji koja je pronađena u novije vreme. Sve, do sada napisane knjige Diogenisa D. Valavanidisa imaju jednu lepu, emotivnu posvetu, koja glasi: “Mojoj najvećoj ljubavi, mojoj ćerki Teodori.“
|