Από τις πολλές και διάφορες  δραστηριότητες γενικού οφέλους του Διογένη Δ. Βαλαβανίδη θα πρέπει να εξάρουμε ιδιαίτερα το ρόλο τον οποίο διαδραματίζει ως ιδρυτής της  Επιτροπής  για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Η εν λόγω Eπιτροπή συγκροτήθηκε στο Βελιγράδι στις 24 Μαΐου του 2002 έτους, με σκοπό να συμβάλει με τις δραστηριότητές της στην επιστροφή του γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα στην Αθήνα, o οποίος πάνω από δύο αιώνες βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Με τη συγκρότηση της Επιτροπής αυτής, μέλη της οποίας είναι διακεκριμένοι διανοούμενοι της Σερβίας, ο Διογένης Δ. Βαλαβανίδης συνέχισε τη δραστηριότητα της φημισμένης  Μελίνας Μερκούρη, πεπεισμένος  ότι ο επίμονος αγώνας της  για την επιστροφή της σφετερισμένης και πανταχού στον κόσμο διασκορπισμένης πολιτιστικής κληρονομιάς στην Αθήνα, αποτελεί πραγματική δύναμη συνοχής, η οποία συσπειρώνει όλους τους Έλληνες που είναι διασκορπισμένοι στον κόσμο.

Την ίδια μοίρα είχαν και οι σερβικές εκκλησίες και τα μοναστήρια στο Κοσσυφοπέδιο και στην Μετοχία. Η παρουσία τους, ακριβώς στον τόπο όπου προέκυψαν, αποτελεί την ουσία του σερβικού εθνικού όντως, το εθνικό του λάβαρο και τον εθνικό ύμνο. Με τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε το «Κέντρο προστασίας της σερβικής εθνικής οντότητας», το οποίο δρα και ενεργεί στο πλαίσιο της «Επιτροπής προστασίας των γλυπτών του Παρθενώνα - Μελίνα Μερκούρη». Σαν φίλος της Μελίνας και του συζύγου της Jules Dussen, ο Δ. Βαλαβανίδης μετά τον θάνατό της (στις 6 Μαρτίου 1994 στο Memorial Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης), έλαβε από τον κύριο Dussen την συγκατάθεση, μόνο η Σερβική Επιτροπή (υπάρχουν 17 στον κόσμο) να φέρει το όνομα της συζύγου του - Μελίνα Μερκούρη. Εκτός αυτού, ο Jules Dussen, γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης , σε ένδειξη φιλίας, με την χειρονομία του αυτή τίμησε και την Επιτροπή και τη Σερβία γενικά.

Ο Διογένης Δ. Βαλαβανίδης σε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις προέβαινε σε κατηγορηματικές δηλώσεις: “Όταν κανεις αγαπάει τον λαό του και την πατρίδα του, οφείλει πάντοτε να έχει υπόψη του ότι ο λαός θα υπάρχει τόσο χρόνο όσο καλιεργούμε εμείς τις παραδόσεις, τη θρησκεία και τη γλώσσα του. Η ιδέα αυτή καρτούσε ανέκαθεν συσπειρωμένο το σερβικό λαό, πράγμα που επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι κατόρθωσε να επιβιώσει, ιδιαίτερα δε στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, διαρκείας 500 ετών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι Σέρβοι διατήρησαν γερά τις παραδόσεις τους , τη θρησκεία και τη γλώσσα τους. Διότι γιόρταζαν την οικογενειακή γιορτή Σλάβα και βάφτιζαν τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κληροδότημα το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε”.