|
Θεοδώρα Βαλαβανίδη
 Το βιβλίο Το Αίμα της Μικράς Ασίας είναι το τρίτο βιβλίο του Διογένη Δ. Βαλαβανίδη που δημοσιεύτηκε το 2007. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε στο ύφος του ιστορικού μυθιστορήματος, διότι ομιλεί κατά μυθιστορηματικό τρόπο για δυο, ιστορικώς, στενά συνδεδεμένες μοίρες. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου (Αλήθεια και διάρκεια) γίνεται λόγο για την ιστορία της οικογενείας Βαλαβανίδη, η οποία έχει την καταγωγή της από τη Μικρά Ασία, από τις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα, τη Μικρασιάτικη καταστροφή (1922) και μέχρι λίγο πριν από το τέλος του εικοστού αιώνα . Στο δεύτερο μέρος του Βιβλίου (Η ιστορία της Μικράς Ασίας) γίνεται λόγος για την ιστορική μοίρα του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο υπάρχει στην περιοχή αυτή πάνω από δέκα πέντε αιώνες ως κέντρο της Νέας Ρώμης (του Βυζαντίου) και κατόπιν και ως φάρος της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην ουσία, το βιβλίο Το Αίμα της Μικράς Ασίας είναι βιβλίο για τους Έλληνες της διασποράς, η οποία προέκυψε μετά την καταστροφή, όπου ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι το μεγαλύτερο αίτιο που οδήγησε στη δημιουργία της πολυάριθμης αυτής διασποράς του ελληνικού πληθυσμού είναι ακριβώς μια από τις
μεγαλύτερες γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας (που διαπράχθηκε σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας), και ως τέτοιο προορίζεται για τους απογόνους αυτής, με σκοπό την ενίσχυση των παραδόσεων και της ταυτότητας του ελληνικού έθνους. Το βασικό μήνυμα το οποίο περιέχει το βιβλίο αυτό είναι, ότι ο σκοπός αυτός μπορεί να πραγματοποιηθεί με την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας, της θρησκείας και της πολιτιστικής κληρονομιάς . Όπως αναφέρει στο βιβλιοκριτικό του σημείωμα ο λογοτέχνης Milovan Vitezovic, το βιβλίο αποτελεί «ένα πολύ συγκινητικό και καλά εμπεριστατωμένο με την ανάλογη επιχειρηματολογία, τεκμήριο για τις διώξεις κατά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τα πανάρχαια ελληνικά εδάφη και τούτο όχι πολύ παλιά, αλλά στις αρχές του εικοστού αιώνα, αμέσως μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία διήρκεσε επί έξι αιώνες. Οι διώξεις αυτές τεραστίων διατάσεων και πρωτοφανούς ωμότητας και βιαιοπραγίας, παρέμειναν, εξαιρουμένης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σχεδόν άγνωστες για την παγκόσμια και ευρωπαϊκή ιστορία, φυσικά προς αίσχος αυτών, παραμελημένες, χωρίς να διαφωτιστούν και χωρίς να αφιερωθεί η δέουσα προσοχή στις διώξεις αυτές. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που θα έπρεπε να αφιερωθεί ιδιαίτερη προσοχή στο βιβλίο αυτό. Αλλά, ο κύριος λόγος είναι να επενεργήσει καθαρκτικά στους υπεύθυνους και να αποτελέσει ευκαιρία για τη μεταμέλεια της ιστορικής συνείδησης λόγο της τάσης που παρουσιάζει προς επιπολαιότητα και λήθη. Διαβάζοντας τις σελίδες αυτές θα κατανοήσουμε πόσο πολύ έχει παραμελήσει την ιστορικότητα η σύγχρονη ανθρωπότητα, η οποία παρουσιάζει τάση βραχύχρονης μνημοσύνης, ούτως ώστε επιτρέπει να μας ξεφεύγουν και συμβάντα των οποίων υπήρξαμε σχεδόν σύγχρονοι αυτών». 
Και το πρώτο και το δεύτερο μέρος του βιβλίου περιέχουν πολλά γεγονότα, ελάχιστα γνωστά στη γενική ιστορία, διότι διατηρούνταν επί μακρού στις καρδιές ορισμένων ατόμων και στα γραπτά τους τεκμήρια συναισθηματικού χαρακτήρα, τα οποία ανακαλύφθηκαν πρόσφατα.
Όλα τα βιβλία του Διογένη Δ. Βαλαβανίδη, τα όποια γράφτηκαν μέχρι στιγμής περιέχουν μια όμορφη, συναισθηματική αφιέρωση, η οποία λέει:
«Στη μεγαλύτερή μου αγάπη, στην κόρη μου Θεοδώρα»
|
Το βιβλίο Το Αίμα της Μικράς Ασίας είναι το τρίτο βιβλίο του Διογένη Δ. Βαλαβανίδη που δημοσιεύτηκε το 2007. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε στο ύφος του ιστορικού μυθιστορήματος, διότι ομιλεί κατά μυθιστορηματικό τρόπο για δυο, ιστορικώς, στενά συνδεδεμένες μοίρες. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου (Αλήθεια και διάρκεια) γίνεται λόγο για την ιστορία της οικογενείας Βαλαβανίδη, η οποία έχει την καταγωγή της από τη Μικρά Ασία, από τις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα, τη Μικρασιάτικη καταστροφή (1922) και μέχρι λίγο πριν από το τέλος του εικοστού αιώνα . Στο δεύτερο μέρος του Βιβλίου (Η ιστορία της Μικράς Ασίας) γίνεται λόγος για την ιστορική μοίρα του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο υπάρχει στην περιοχή αυτή πάνω από δέκα πέντε αιώνες ως κέντρο της Νέας Ρώμης (του Βυζαντίου) και κατόπιν και ως φάρος της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην ουσία, το βιβλίο Το Αίμα της Μικράς Ασίας είναι βιβλίο για τους Έλληνες της διασποράς, η οποία προέκυψε μετά την καταστροφή, όπου ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι το μεγαλύτερο αίτιο που οδήγησε στη δημιουργία της πολυάριθμης αυτής διασποράς του ελληνικού πληθυσμού είναι ακριβώς μια από τις
μεγαλύτερες γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας (που διαπράχθηκε σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας), και ως τέτοιο προορίζεται για τους απογόνους αυτής, με σκοπό την ενίσχυση των παραδόσεων και της ταυτότητας του ελληνικού έθνους. Το βασικό μήνυμα το οποίο περιέχει το βιβλίο αυτό είναι, ότι ο σκοπός αυτός μπορεί να πραγματοποιηθεί με την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας, της θρησκείας και της πολιτιστικής κληρονομιάς . Όπως αναφέρει στο βιβλιοκριτικό του σημείωμα ο λογοτέχνης Milovan Vitezovic, το βιβλίο αποτελεί «ένα πολύ συγκινητικό και καλά εμπεριστατωμένο με την ανάλογη επιχειρηματολογία, τεκμήριο για τις διώξεις κατά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τα πανάρχαια ελληνικά εδάφη και τούτο όχι πολύ παλιά, αλλά στις αρχές του εικοστού αιώνα, αμέσως μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία διήρκεσε επί έξι αιώνες. Οι διώξεις αυτές τεραστίων διατάσεων και πρωτοφανούς ωμότητας και βιαιοπραγίας, παρέμειναν, εξαιρουμένης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σχεδόν άγνωστες για την παγκόσμια και ευρωπαϊκή ιστορία, φυσικά προς αίσχος αυτών, παραμελημένες, χωρίς να διαφωτιστούν και χωρίς να αφιερωθεί η δέουσα προσοχή στις διώξεις αυτές. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που θα έπρεπε να αφιερωθεί ιδιαίτερη προσοχή στο βιβλίο αυτό. Αλλά, ο κύριος λόγος είναι να επενεργήσει καθαρκτικά στους υπεύθυνους και να αποτελέσει ευκαιρία για τη μεταμέλεια της ιστορικής συνείδησης λόγο της τάσης που παρουσιάζει προς επιπολαιότητα και λήθη. Διαβάζοντας τις σελίδες αυτές θα κατανοήσουμε πόσο πολύ έχει παραμελήσει την ιστορικότητα η σύγχρονη ανθρωπότητα, η οποία παρουσιάζει τάση βραχύχρονης μνημοσύνης, ούτως ώστε επιτρέπει να μας ξεφεύγουν και συμβάντα των οποίων υπήρξαμε σχεδόν σύγχρονοι αυτών». 